....कोजागिरी....

........कोजागिरी..........

आकाशीच्या गोल शून्याचा

प्रकाश प्रखर परी तूझ्या नजरेचा

जणू जगू की जगवून मरू

ध्यास परी त्या हरेक किरणाचा

शोधित नजर त्या शून्य प्रेमाला

आयुष्याचे बळ सारे...फक्त त्या काही क्षणांना

आसमंत करी कोजागिरी साजरी.........

का कुणी त्यास त्याच पहाटे.......पाहीले का निस्तेज झुरतांना..........!!!!!!

पाहीले का निस्तेज झुरतांना..........!!!!!!!!!!!

---संदीप उभळकर

अळवावरच्या.........(My Another Fevo)

"अळवावरच्या पाण्यात मी

आताच न्हाऊन आलोय

आठवणींचा गाळ मी

आताच जाळून आलोय

खरचं,

शब्द हे मुके असतात

डोळे हे अधु असतात

तु असलीस नसलीस तरी

पापण्या मात्र रडत असतात

एकच गोष्ट आता मी

तुझ्याकडून शिकलो

जाळलेल्या आठवणींवर

जगायला शिकलो

मात्र आता खूप झाले

तुझ्यासाठी झुरणे

आसवांच्या नदीमध्ये

पुन्हा पुन्हा डुंबणे

ठरवलयं,

आता एकच गोष्ट करणार

समोर तुझ्या असाच जगणार

पाहू नको तेव्हा तू

माझ्या डोळ्यामध्ये

अधू ते नक्कीच असतील

"पाऊलखुणांमध्ये"

समोर कधी आलीस तरी

खंबीर उभा राहीन

चुकुनच जर बोललीस तर

हसून दाद देईन

"पण,"

यापुढे मात्र मला आठवू नकोस

स्वतःसाठी मला तू साठवू नकोस

कारण,

मीच नसेन तेव्हा

तुझ्या कश्यासाठीही

एकच फक्त असेल तेव्हा

"तुझ्या जीवामधूनी"

अळवावरच्या पाण्यात तेव्हा

तू न्हाऊन येशील

आठवणींचा गाळ तेव्हा

तू जाळून येशील."

---संदिप उभळ्कर

प्रेम.........प्रेम

परीक्षा देईल ते प्रेमच कसले

तडफडून मरेल ते प्रेमच कसले

वाट मग कसलीही असो

रस्त्यावरची नाहीतर तडफडण्याची

मजेवर जगेल ते प्रेमच कसले!!

प्रेम फक्त नाद आहे

अनुभवला तर साद आहे

दाही दिशांना मुक्त फिरणारा श्वास आहे

आत असेल तर जगणं आहे

बाहेर गेला की प्राण आहे

---संदिप उभळ्कर

My Fevo...4 Lines..

%%%सुकलेले पान %%%
मी मात्र तुझ्या जीवनात
एक सुकलेले पान आहे
शिशिराच्या भर पावसाततिथे
माझे म्हणणे शून्य आहे
-संदिप उभळ्कर


***हर्ष***
कळीचे फुलणे नि फुलपाखराचे येणे
टाचणी लावून जसे आभाळ ओतून घेणे
कसे बरे थांबतील मग हर्षाचे ते धुलीकण
पावसाच्या सरीमधले तुझे माझे मुके क्षण
-संदिप उभळ्कर


३३३३भावना३३३३
मुक्या भावनांना तेव्हा शब्दांची गरज नव्हती
मनातल्या समुद्राला थांगपत्त्याची गरज नव्हती
चांदण्यांच्या ओहोटीतही शब्दचंद्र अपूर्ण होता
निदान तेव्हा निमित्ताला कारणांची गरज नव्हती
-संदिप उभळ्कर

!!!!!अस्तित्व!!!!!

स्वप्नांच्या ताठा(टा)त माहीत नाही काय आहे

पहाटेला प्रखराचा निर्सगाचाच शाप आहे

संध्या जरी काळोखात बुडली तरी

खरयाखुरया अस्तित्वाला त्याचीच प्रबळ साथ आहे

-संदिप उभळ्कर

~~~शाप~~~
जगणे हा एक शाप आहे
मरण्याआधीचा व्याप आहे
भावनांच्या गुंतागुंतीत जिथे
पहिला आणि शेवटचा श्वास माफ आहे
-संदिप उभळ्कर

***निमित्त***

आयुष्याच्या सुरवातीलाच
मी आज निकामी ठरलो
साला बाम्ब(bomb)येऊन अंगणात पडला
आणि मी मात्र निमित्त ठरलो
---संदिप उभळ्कर

##ती##

ती अशी आली जीवनात की
डोळे माझे बोलके झाले
तिने हसून डोळे झाकले आणि
आज त्या सूर्यालाही बुडवणे कठीण झाले
---संदिप उभळ्कर

My Most Fevo

नाही गं वेडे.....चुकीचा समज आहे हा

जवळून जर पाहीलंस तर अस्तित्वाचा खेळ आहे हा

डोंगर असो मग.. अश्रुंचे गर स्वप्नांचे

चिंब माझ्या वर्षावाने..डोंगरही फुलवतील त्यातूनही झरे

आज उद्याच्या खेळामध्ये..भविष्यफुले परी उमलतील

विझवलेल्या डोळ्यांचे पाणी..शतपटींनी अंकुर रुजवतील

असेलच जर विश्वास अजूनही..वाट आहे काही क्षणांची

अजून काहीच थेंब थांब..येतोच आहे मी तिथे

तुझ्यामाझ्यातील अंकुराचे, हेच तर राणी रुजणे..

हेच राणी रुजणे

मुलाच्या मनातील विचार मांड्ण्याचा प्रयत्न....

--संदिप उभळ्कर

()()()क्षुद्र()()()

आज मज आकाश भासे क्षुद्र
सारा आसमंत परी खिशातच माझ्या बंद
त्या तिथल्या ग्रहावरती भेटलाय एक सोबती
माझे सारे उरले क्षण आता त्याच्याच सोबती
....... आता त्याच्याच सोबती
--संदिप उभळ्कर

वादळाच्या..................

"वादळाच्या कुशीतून मी
आताच उठून आलो आहे
गालावरच्या पावसाला एक
वाट करून आलो आहे

निळ्याशार पाण्यात मी

एकच बिंब पाहिले होते
वळून जेव्हा पाहिले तेव्हा
फक्त शब्दच उरले होते

याच किनारी बसून आपण

एक संध्याकाळ रंगवली होती

क्षितिजाला तेव्हा मी

हळूच हुलकावणी दिली होती

एकच साथ हवी होती
सोबत तुझ्या जगण्याची
हातामध्ये हात घेऊन
मॄगजळ पाहण्याची

किनारावर आजही मी
शांत उभा आहे
ओढून मला घेशील
याची वाट पाहत आहे

'आता माझे फक्त, एकच म्हणणे आहे
कधीही मला तू पुन्हा भेटू नकोस'

आता निदान थांबलो आहे
तेव्हा मी थांबणार नाही
माझे जीवन तेव्हा मी
माझ्या हाती ठेवणार नाही

म्हणूनच,

वादळाच्या कुशीतून मी
आताच उठून आलो आहे
गालावरच्या पावसाला एक
वाट करून आलो आहे"

continue...............

---संदीप उभळकर

बरंच काही..........(My Fevo)

बरंच काही निघून गेलयं

तरीही मी उभाच आहे

अर्थ सर्वच संपून गेलाय

तरीही जीवन सुरुच आहे

वेळ केव्हा निघून गेली

मला कधी कळलेच नाही

कळले जेव्हा मला तेव्हा

हाती काहीच उरले नाही

आता सर्व शांत झालयं

वादळानंतर होत तसं

पाऊसही थांबलाय आता

श्रावणानंतर होत तसं

तरीही,

बरंच काही शिल्लक आहे

अजून माझ्या हाती

काही शण अजूनही आहेत

फक्त माझ्यासाठी

त्यावरच तर जगतो आहे

हसतो आणि रडतो आहे

एकच गोष्ट फक्त मी

माझ्याकडची हरलो

प्रत्येक शणी आजही मी

फक्त तुझ्यासाठी झुरलो

आजही मला एकच फक्त

सांगावेसे वाटते

आयुष्याच्या या क्षणीही

तुझी उणीव भासतेय

तुझी उणीव भासतेय

---संदीप उभळकर

माझा मी.............(पुन्हा तसाच)

प्रथमच मी या प्रकारची कविता सर्वापुढे आणत आहे,

जिवंत वर्णन :तो द्विधा मनस्थितीत आहे, रात्रभर तीचे स्वप्न पाहून सकाळी उठलेल्या त्याचे मनातील विचार जाणण्याचा हा प्रयत्न

"का येऊन माझ्यापुढे
पुन्हा सर्व सांडून गेलीस
साठवुन साठवुन लपवलेले
पुन्हा समोर मांडून गेलीस
रंगवलेली स्वप्न मनात
कशीतरी कोंबली होती
का येऊन माझ्यापुढे
सारी दारं उघडुन गेलीस"

"तुझ्याकडचे सारे शब्द
तेव्हा मी सोसले होते
मी जेव्हा बोलणार तेव्हा
समोर काहीच उरले नव्हते"

पाऊस आजही आला आहे
पाणी तसेच भरले आहे
तेव्हा कधी तू होतीस
आता माझा मीच आहे

पण,
आज तू पुन्हा मला
होती तशीच आठवून गेलीस
माझ्याच रागामध्ये मला
पुन्हा मला झुरवुन गेलीस

सारे काही अजून माझ्या
आठवणीत तसेच आहे
तूझे ते गोड हसणे
साठवणीत तसेच आहे

गालावरच्या खळीमध्ये
मीच घसरून पडलो होतो
चोरून मला तू पाहतांना
माझा मीच फसलो होतो

दारामध्ये आज मात्र मी
एकटाच उभा आहे
शब्दांच्या पुराचे पाणी
बाहेर काढून टाकत आहे

काही झाले तरी शेवटी
माझा मी तसाच आहे
शब्द, भावना आणि तु
यामध्येच झुलतो आहे

अजूनही मनात एक
आशा मात्र टिकून आहे
वाटेत कधी दिसशील म्हणून
दारात मी उभा आहे
दारात मी उभा आहे"

---संदीप उभळकर

***"नाते"***

***"नाते"***

मला कळलेले "नाते"मांडण्याचा प्रयत्न

नाते कसे असावे???

प्रश्न तर कठिण आहे....

पण जे कठिण आहे....

त्यालाच तर आपण आधी संपवतो

मग याचे असे का?

का ते लांबचे चंद्र सूर्य जवळचे वाटतात?

कधी चॊथ्या सीटवरचा म्हातारा जवळचा वाटला का...

तेव्हा'भावनांचे नात'नाही का आठवत..

अठराव्या वर्षी मत देतांना भ्रष्टाचाराचा राग आला होता...

पण पासपोर्ट काढतांना तो का गिळून र्निलज्य झालात..

तेव्हा अठरा वर्ष शिकलेलं'तात्विक नातं'नाही का आठवलं..

लहानपणी शाळेत केली होती झाडलोट मनापासून..

पण आता भर रस्त्यात थुंकतांना नाही का लाज वाटत

तेव्हा वर्गमित्रांसोबत घालवलेलं'स्वछतेचं नातं'नाही का आठवत...

म्हटलं तर सगळं सोप्प आहे अनुभवला तर स्वर्ग आहे...

म्हणूनच हल्ली मला नातंच पटत नाही..

आपल्याच घरी कोंबडी पाळूनतिचं मटण खाणं पटत नाही..

तरीही मित्रांनो,

प्रश्न मात्र तसाच राहतो

नाते कसे असावे???

नाते असावे प्रेतासारखे

वाटेत फुलं पसरत जाणारे...

नाते असावे फुलासारखे

तोडल्यावरही तीन दिवस आपल्याला हसवणारे...

आणि नाते असावे वाळवंटासारखे

दिवसा वेगळे आणि रात्री वेगळे वागवणारे...

---संदिप उभळ्कर

***विरहाचा क्षण***

***विरहाचा क्षण***

रात्रीच्या त्या भयानक स्वप्नात

माझी स्वप्नेही घाबरली होती

स्वतःचेच पाण्यात बिंब पाहून

चित्ता घाबरतो ना कधीतरी तसे!!!!

काहीच कळत नाही काय होतयं ते...

प्रत्येक श्वासागणिक मनाची जशी

बावेतल्या कांडणाशी मारामारी होते..

आणि मग अचानक ते समोर येते

ज्यामुळे पापण्यांवरच्या रेषा बधीर होऊन जातात

सावळ्या गोंधळात मानेवरती चीर जाते

अगदी वाढदिवसाचा फुगा फोडावा तशी

आणि मग रडारडीच्या खेळातएक निखारा विझून जातो

...........अपेक्षांच्या वर्दळीत तेव्हा नकळत

....विरहाचा क्षण हरवून जातो

....आणि आपण उगा तेव्हा

....खोट्या अश्रुंचे सुतक पाळतो

---संदिप उभळ्कर

***मी नक्की कोण***

***मी नक्की कोण***

रात्रीच्या त्या अनोळखी प्रकाशवाटेवर

मीही स्वप्नांचा चुराडा केला

बरसणारया प्रत्येक स्पंदनांचा तेव्हा

काहीच जमले नाही तरी निदान अंकुर रुजवला

""दूर जेव्हा आपण एकटेच

स्वमध्ये स्वःताच नसतो

खरंच जर नीट पाहिले तर

आपण मरण्याच्या पण लायकीचे नसतो""

ज्या वाटेवर धावत सुटलो

अनवाणी खड्डे नि धोक्याची लक्तरे होती

पण बाजूच्याच वाटेवर नजर फिरवली तर तिथे

अस्तित्वालाच स्वपणाची क्लेषदायक लाज होती

सवंगडयांचाच खेळ सारा हा

जगण्याचा नि मरुन उरण्याचा

धरला त्याने तर जीवन संपले

सुटलाच तर मग मरण गोंजारण्याचा

का प्रत्येक सुत्र असेच असावे

हसतांनाही आत्म्याने रडावे...

"जगतोयच जर जगवण्यासाठी तर

का मग स्वतःचे तरी मुद्दे असावेत"????

---संदीप उभळकर

माझ्या चारोळ्या........

चांदण्यात राहणारा मी नाही

भिंतीना पाहणारा मी नाही

तु असलीस नसलीस तरी

शून्यातही तुला विसरणारा मी नाही

---संदिप उभळ्कर

थोडे थोडे म्हणतांना
शब्दच सारे संपून गेले
दार उघडून पाहीले तर
रक्ताळ्लेले ह्रदय हसत मेले


---संदिप उभळकर

जीवनाच्या मॆफिलीत आज

सारी गणिते उजवी ठरली

बेरीज आणि वजाबाकी

आज श्वासांमध्ये अडकून पडली

आजच कदाचित तुझ्या नसण्याचे

कारण मला कळले..........

म्हणूनच गणित जीवनाचे आज

क्षितीजाला बघून कळले.........

---संदिप उभळ्कर

तुझ्याच त्या स्मितहास्यात

किती होकार लपले होते

कधी काळी मला ते

लाखोंनी भेटलेही होते.....

साकारलेल्या त्या भावनांना

का आज शब्दच नाहीत??

का आज त्या डोळ्यांमध्ये

माझी एक ओळखही नाही

---संदिप उभळ्कर

आज अचानक.......................

"आज अचानक भल्या पहाटे
एक आठवण जागवून गेली
तुझे आणि माझे बंध
आपसूकच दाखवून गेली

सांग ना !

काय तुझे आणि माझे नाते
उमजेल का, कधी मला ते

करून करून विचार जेव्हा
कधी नव्हे ते थकलो
गालांवरचा पाऊस मी
थांबवू नाही शकलो

मॆत्रीचे हे नाते अपुले
का आज एकतर्फी वाटले
पहाटेच्या या ऒल्या क्षणी
का कातरवेळ्चे ध्यास लागले

का तुझ्या डोळ्यात आज
शोधतोय मी पाऊस गाणे
धुक्याच्या या ओंजळीमध्ये
प्रेमरूपी दव थेंब माझे

सापडेल का या क्षणांना
कधी एक गोड किनारा
गालांवरच्या पावसाला
सावरणारा एक जिव्हाळा
सावरणारा एक जिव्हाळा"

---संदिप उभळ्कर

-----------*** भेट ***-----------------

आज माझ्या जीवनाला
एक नवा सुर मिळाला
रातराणीच्या फुलांना
आज नवा गंध मिळाला

तुझ्या आज असण्याने
मन माझे धुंद आहे
याच धुंदिचा आनंद
अंगणात मंद आहे

"शब्दांमध्ये व्यक्त करणे
मला निदान शक्य नाही
भावनांच्या गुंतागुंतीत
तुला शोधणे शक्य नाही"

वसंत होता श्वासही होता
पण तेव्हा तू नव्हता
फरक आता इतकाच आहे
माझ्या मनी तू आहेस

आता प्रत्येक पावसात मला
फक्त एकच गोष्ट हवी
कुशीत मला ओढून घेशील
साथ इतकी तुझी हवी

आता माझ्या प्रत्येक गोष्टीत
एका सुखाचा भास असतो
भासाच्या त्या प्रत्येक क्षणात
तुझ्या असण्याचा नाद असतो

एकच आता मला तुला
सांगावेसे वाटते

तुझ्या हरएक दुःखात तू
मला ओढून घे
काठावरतीच आहे अजून
हळूच मला कुशीत घे

continue.........

---संदीप उभळकर

****आयुष्याची पहाट******

एक व्यक्तिचित्रण रेखण्याचा प्रयत्न.......

अंधारातील प्रत्येक क्षणात मी

एक पहाट जागवली

मातीत विरघळत असतानाही मी

गरुडझेप दाखवली

सकाळच्या दवथेंबामध्ये
गुलमोहोर मी साठवला
वारयाच्याही कानात मी तेव्हा
आत्मविश्वास जागवला
समोर दिसत नाही म्हणून मी
अश्रुनींही दिवे पेटवले
हात जेव्हा भाजले तेव्हा
त्यांनीच मला सावरले

उष्ट्या रक्ताच्या समारंभातही मी तेव्हा

एक पहाट जागवली

मातीत विरघळत असतानाही मी

गरुडझेप दाखवली

सर्व ऋतु खेळून गेले
तीन पत्तीचा डाव
वादळही सांडून गेले
एक रडीचा डाव
उठतांना पंगतीतून पण
सारी आधी उठून गेली
डोळे उघडून बघण्याआधीच
वीज कडाडून निघून गेली

मुठीत ह्रदय आवळण्यात मी तेव्हा

एक पहाट जागवली

मातीत विरघळत असतानाही मी

गरुडझेप दाखवली

अस्तित्वाच्या संघर्षातही
उणे काहीच नव्हते
अंधारातील प्रत्येक वणव्यात
हात मात्र हातात होते
क्षणाक्षणातील प्रत्येक युगात
साथ मला भरपूर होती
प्रत्येक एका अमवस्येला
चांदण्यांची बरसात होती

दोन मनांच्या भेटीगाठीत मी तेव्हा

एक पहाट जागवली

मातीत विरघळत असतानाही मी

गरुडझेप दाखवली

तरीही असे का वाटते
हरवले असे का वाटते
कातरवेळी आज का
दवथेंबाचे वावगॆ वाटते
का आज नशीबाचे पाउल
मलाच थोडे उजवे वाटते
का आज दिव्यामध्ये
पतंग होऊन मरावेसे वाटते

याच उत्तरांच्या मूळ प्रश्नात मी आज

एक पहाट जागवत आहे

"होते" आणि "आहे" यामध्येच

गरुडझेप आठवत आहे

---संदीप उभळकर

****नाती****

*****नाती*****

Its not related to me but the real story....

मलाही वाटते नाते असावे

मलाही कुणि आपले असावे

पण मग एकच गोष्ट

माझ्या मनात येते

आलो असेच आणि जाणारही असेच

मग का कुणाचे रेशमी बंध

मलाही नाती आहेत....नाही होती

मलाही त्यांची जपणूक होती

एक शब्दावर मरण्यासाठी

माझीही तेव्हा तयारी होती

मीही फुलवल्या शब्दांच्या बागा

शब्द खाली पडू न देण्याच्या आणाभाका

पण नातीच कधी फासे असतात

आणि नातीच कधी फास होतात

आयुष्य पिळून काढले तर,तेव्हा

नात्यांचेच फक्त भास उरतात..........

continue...........

sorry for not giving next part

---संदिप उभळ्कर

****गोळाबेरीज****

काहीतरी अनपेक्षीत सांगण्याचा प्रयत्न आहे इथे.....

असाच आज विचार करत बसलो

माझ्या आजवरच्या जीवनाचा

गोळाबेरीज मांडायला बसलो

माझ्याच आयुष्यातील शब्दफुलांचा

...बेरजेत सगळे माझ्या गोळेच गोळे आले

...कसेही सोडवले तरी,गणित माझे उणेच आले

...करू तरी काय मी,माझी काय चुक

...प्रत्येक गोष्टीला आज इथे एक नवा लुक

काल जे सोपे होते,तेच आज कठीण झाले

कठीण का झाले शोधता शोधता

आयुष्य माझे शून्य झाले.....

कळले जेव्हा शून्यातच धावतोय

अर्थच माझ्या जीवनाचे सारे तेव्हा अर्थहीन झाले

...उपदेशांच्या भडिमारांचा पिरयामिड रचला लोकांनी

...शपथेवर मला आणि अपेक्षांनाही जगवला लोकांनी

...पण साला पिरयामिड पत्त्यांचाच डोलारा निघाला

...माझ्याच खांद्यावर अपेक्षांचा तेव्हा छानपैकी'जनाजा'निघाला...

पण मित्रांनो,

तेव्हाही तिथे एक कुणीतरी नाचत होत

माझ्याच नावाने मनापासून साखर कुणी वाटत होतं

पालवीच्या पानांमागे चंद्र जेव्हा लपत होता

माझ्यासाठी कुणीतरी तेव्हा तीळ तीळ मरत होतं

...मग कळले तेव्हा मला,गणितात मी मध्यात होतो

...काही उण्या अंकाचीच बेरीज मी करत होतो

...मग म्हटले जाउदे साला,पेपरच कठीण आहे

...अजून बराच वेळ आहे,आपल्याला कुठे घाई आहे

आता मात्र ठरवलयं मी हसतच जगणार

मीही आता मनाने कुणासाठी साखर वाटणार

अश्यामध्येच मित्रांनो एक फायदा असतो

आपलं झाकून मनामध्येच सारया जगाला हसवण्याचा आनंद असतो....

---संदिप उभळ्कर

काही अजून........

**आठवण**

पानावरचे दवबिंदू

आजही तसेच आहेत

पाकिटावरून तुझे वाहणे

आजही तसेच आहे

उघडले त्याला आजही तरी

कातरवेळ प्रेमळ वाटते

सुकलेल्या थेंबाचे दवबिंदू

पिंपळपानात तसेच आहेत

---संदिप उभळ्कर

**सुख**

शब्द आता मित्र नाहीत

वाटेत आता काहीच नाही

तरीही मी हल्ली सुखात जगतो

काय झाले........

जरी मी क्षणाक्षणात शंभरवेळा मरतो..

--संदिप उभळ्कर

**आधार..........**
शब्दांचीच साद कानात होती,कधीकाळी

चंद्राचीच वाट डोळ्यात होती,कधीकाळी

जगबुडी तर कधीच झाली होती

पण शब्दांनीच माझी गळचेपी केली,कधीकाळी

आधार नक्की काय असतो

तेव्हा मला कळले

ह्रदयाचे ठोके जेव्हा कधी

शब्दांसाठी बंद पडले....

---संदिप उभळ्कर

***..नजर..***
थांबतील थांबतील काय म्हणतेस

मी तर सर्व जग थांबवले होते

अश्रुंचे सारे समूद्र मी तेव्हा

चार डोळ्यातून बरसवले होते

त्याच वाटेवर आज मात्र

पाऊलखुणाही दिसत नाही

आधार काय नि काठी काय

जिथे आज वादळाला रडायला........

माझ्या नजरेत बघवत नाही ...

---संदिप उभळ्कर

मित्रा माझेही असेच काही झाले होते

संपवण्याचे सारे मार्ग खुले झाले होते

पण,

एकच हसू असे मिळाले की

स्वःतासाठी जगण्याचे सारे मार्ग बंद केले गेले

माझ्याच जीवनाच्या द्रुष्टिकोनात तेव्हा

विरघळण्याचे सारे मार्ग खुले झाले होते.........

---संदिप उभळ्कर

आज चुकुन...........(sandeep again)

Really this poem is a true story
& this happen with some one who related to my life.
this poem is only for that personality...

आज चुकुन माझ्या वाटेवर सर्व सर्व सर्व आलेय

सोबतीला आज माझ्या आनंदाचे दूत आलेत

मीलनाचे वारे आज चहूकडे वाहू लागलेत

धुमकेतूच्या धुलिकणांना आज पावसाचे वेध लागलेत

आकाशातील सर्व तारका आज मुळी हसतच होत्या

पावसाच्या तुषारथेंबाना आज त्या चिडवित होत्या

पाने फुले आणि आसवे सारी आज खुशीतच आहेत

फक्त तुझ्या असण्याने आज रविकिरणेही मंद आहेत

रात्रीच्या ह्या अंधारातही आज लख्ख प्रकाश आहे

मला हसत ठेवण्यासाठी चंद्र रांगेत उभे आहेत

पण,

शेवटी सारे माझे प्रश्न उत्तराच्या पाया पडले

तारकांच्या हसूमधले रहस्य मला आज कळले

अजूनही त्या तारका सर्व पाहून हसतच होत्या

गालावरच्या तुषारांना पावसात मिसळीत होत्या

अंधारातील तो प्रकाश आता मात्र तिथे नव्हता

कडाडून तो विजेसारखा हात हलवित गेला होता

जाउदे म्हटलं तरी तेच परत समोर येत

एका तिच्या आठवणीने डोळ्यात मात्र रडू येतं

हिरव्यागार लाकडात आग लावून कसं होत

धगधगणारया आगीचं त्याला मुळी भयच नसतं

धुराच्या त्या लोणाने ते मात्र तडफडत असतं

मन मात्र त्याचं तेव्हा प्रत्येक क्षणी मरत असतं

प्रत्येक क्षणी मरत असतं

.............Continue......................

---संदीप उभळकर

माझ्या चारोळ्या...काही भावना...

**त्रिवेणि**
अश्रुंमधला खारटपणा हल्ली
जास्तच वाढत चाललाय
.
.
.
.
.
वाटतयं जमीनीचा नापीकपणा आता भोवतोय...
---संदिप उभळ्कर

तुझ्या क्षितिजाच्या त्या

हळव्या आणि पुसट कडा

संभ्रमाच्या छायेमधील जणू

सप्तरंगी बिकट छटा

--संदिप उभळ्कर

त्या झुरण्यात पण एक मजा असते

हसता हसता पाठून रडण्यात वेगळी मजा असते

प्रेम मिळो अगर न मिळो

त्यासाठी जीव तोडून धावण्यात वेगळी मजा असते

--संदिप उभळ्कर

मीही आता आवरून घेतलंय
नाईलाजाने सावरून घेतलंय
रात्रीच्या त्या अगणित थेंबाना
मीही आता चांदण्यांशी थेट वावरू दिलयं
-संदिप उभळ्कर

माझी तर आता कातरवेळ आहे
सांज तर गेली पण अंधाराची वेळ आहे
तू मात्र मनात आहेस..
जसा आभाळात तोही निरंतर आहे...
-संदिप उभळ्कर

डोळेही हल्ली मला आता

तुसरयासारखे वागवतात

शब्दातून जरी तू डोकावलीस तरी

आनंदाने उशीवर रात्रभर रांगोळी काढत राहतात......

-संदिप उभळ्कर

श्रावणसरीही मित्रा आता

परक्यासारख्या वागतात

उनपावसाच्या मतलबी खेळात

आपल्याच डोळ्यातून धावतात

-संदिप उभळ्कर

तुझ्या आणि माझ्यामध्ये आता
फक्त इतकेच अंतर उरले
पाऊस येऊन सरून गेलाय
आणि अश्रु मात्र माझेच कोरडे राहीले
-संदिप उभळ्कर

प्रेम जेव्हा उमलत होतं
तेव्हाच सारं बरसत होतं
आसुसलेल्या प्रत्येक क्षणाला
तेच तेव्हा फसवत होतं....
---संदिप उभळ्कर

तसेच काहीसे कातरवेळचे असते

लालगोळ्याच्या निरोपाचे..

..त्याला अमुक आमंत्रण असते

दिवा पेटून कसा जळवून जातो

पहाटेच्या किरणांना याचेच मुळी वावगे असते

-संदिप उभळ्कर

चारोळ्या.........

------पहीली भेट-------(सत्यकथा)
म्हणू तशी पहीली भेट,आपल्याला मांडता येते

म्हटले तर दोन डोळ्यात,चांदरात साठवता येते

त्याच डोळ्यांच्या तिरकस नजरेचा,स्पर्श अजून आठवतो

थरथरणार्या आसमंतात त्या,थरथरणारा तुझा शब्द आठवतो

दोन क्षणांच्या गाठीभेटीतील,आसुसलेला तो रस्ता आठवतो

आणि काही क्षणांनंतरचा...

त्याच रस्त्यात आकंठ रक्तात बुडालेला,तडफडणारा तुझा तो जीवही आठवतो

---संदिप उभळ्कर

हवे तसे हवे त्याला

नाही कधी राहता येत

कितीही मनात आणले तरी

पानगळ नाही थांबवता येत

तू लाख ये म्हणशील

पण पाठी मी फिरू शकत नाही

भावनांच्या होळीमध्ये आज मी

रंगाना थांबवू शकत नाही

---संदिप उभळ्कर

**भास**

भास हे भासच असतात

ते कधी खरे नसतात

अर्थ जेव्हा उलगडत असतात

तेव्हाच तर राणी....

प्रेमात दोन जीव बुडत असतात

---संदिप उभळ्कर

"प्रेम हे होत नसत

प्रेम हे कराव लागत

आपल अस कुणिच नसत

आपलस कराव लागत

एकदा तरी स्वताहुन

वादळात झोकायच असत

नाहिच हाती आल तर

"त्याच वादळात"

मनसोक्त मरायला शिकायच असत

---संदिप उभळ्कर

असच काहीसं होत गं

माझ्याही मनात

पण अस्तित्वाला ते मान्य नव्हते

शहाण्यांच्या या जगात

---संदिप उभळ्कर

**अन्तर**

तुझ्या माझ्या मध्ये

फ़क्त इतकेच अन्तर आहे

टोके दोन असली तरी

धागा मात्र एक आहे ....

---संदिप उभळ्कर

मी तर पापण्या झाकल्या होत्या

मांजर दुध पित तसं

पण शब्दातच मी बुडत राहीलो

पुरात गुरं मरतात तसं

---संदिप उभळ्कर

शब्द,पूर आणि डोळे

सगळे शेवटी निमित्तच रे

मरण्याआधी आनंदासाठी कसे जगायचे?

याचेच निष्फळ प्रयत्न रे....

---संदिप उभळ्कर

अश्रू..........(one more)

अश्रू..........(one more)

आज सगळं संपून गेलय,माझ्याच मनातून

रडणही आता ऊतू जातयं,माझ्याच मनातून

शब्दही फुटले नव्हते,अजून अंकुरातून

तरीही वादळ घेऊन गेले,मला तुझ्या डोळ्यातून

शांतपणे वर जेव्हा,आकाशाकडे पाहिले

मातीपेक्षा त्याचे प्रेम,जास्त जवळचे वाटले

जीवन आता संपले आहे, बाकी सर्वासाठी

अश्रूही आता थांबत नाहीयेत,मला रडण्यासाठी

रात्रीची स्वप्नही मला, आता खरी वाटतात

आठवणी सगळ्या येऊन, मला भेटून जातात

साठवलेले सगळे काही, हळूच घेऊन जातात

विरघळून त्या डोळ्यावाटे, मला चकवून जातात

आता एकच शिल्लक राहीलेय, मनाच्या सांगाड्यात

आठवणींची हाडे राहीलेत, उरलेल्या या जीवनात

अजूनही त्या आठवणी, रोज मी उकरतो

कुठेतरी काही असेल, म्हणून रोज स्वप्न पाहतो

तरीसुध्धा मला रोज, रिकामीच यावे लागते

रोज मला रडण्यासाठी,आयुष्याशी भांडावे लागते

नेहमी माझ्या बाबतीत,असेच नेमके घडते

शेवटी मला स्वःताहून, मनाला सांगावे लागते

की

आज सगळं संपून गेलय,माझ्याच मनातून

रडणही आता ऊतू जातयं,माझ्याच मनातून

ही कविता अर्धीच दिली आहे.......पुढचा भाग न देऊ शकल्याबद्द्ल sorry

---संदीप उभळकर