पापण्यांवरची स्वने फुलवत राहिलो...
उशीराने कळले ..तो मळा होता बाभळीचा
मुळं खोल नव्हतीच ..तो लळा होता पालवीचा
हरलो होतो तोवर मी अन लाख जखमा कानांवरसहन करता करता आली स्वप्नफुले गालांवर
सज्ज झालो लढाया मग हाती तुकडे हॄदयाचे
असण्या आणि नसण्यामध्ये अंतर पुन्हा नवीन खळ्याचे....
---संदीप उभळकर
3 comments:
वा! आवडली कविता... छानच!
thanks mitra
khhoooppp sudar kavita ahe...
Post a Comment